Tom Waits çocukken dünyayı farklı duyarmış. Bazen sesler öyle tuhaflaşırmış ki, ‘Dünya bozuldu’ diye düşünürmüş. Kâğıdın hışırtısından ürkermiş; yorganının çıkardığı ses bile korku içinde kıvranmasına neden olurmuş. Gece oldu mu dünyanın tüm hayaletleri, gölgeleri ve yankıları çökermiş üstüne. ‘Üşüttüğünü’ düşünürmüş Tom, cinlere karıştığını sanırmış. Sonraları, yaratıcılık illetine yakalanmış başkalarının da böyle şeyler yaşadığını okumuş bir yerde, içine su serpilmiş biraz. Bugün, cinlere ilk karışmasından yaklaşık 50 yıl sonra, hâlâ, bozuk sesler çıkaran tuhaf dünyasında yaşıyor Waits ve dahası, dünyanın seslerini bizzat bozuyor. Seslerin ağzını burnunu dağıtıyor, sonra onları silindirden geçiriyor, pis sularda yıkıyor, kavurucu sıcaklarda kurutuyor ve kendi buruşuk suratına benzetiyor. Tüm bunlara karşın bu seslerin ‘saf’ kalması ve dinleyenin ruhunu arıtması, işin mucizevi yanı. İşte Tom Waits; bu yüzden Tom Waits…
