“Anne ben geldim, yoruldum artık/Her yolağzında kendime rastlamaktan/Hep acılı, sarhoş ve sarsak/Şiirler çırpıştıran bir adam”
Bir sürü çocuğu öldürdüler, annelerin ocağına ateş düşürdüler. Bir sürü insan öldürdüler. Kimse gözünü huzurla kapayarak terk etmedi maddi yaşamını. Niye? Kim öldürdü bu kadar çocuğu? Devlet, asker,polis, hep bir elden. Peki ya bizlerin elleri temiz mi? Bir yarısını da biz öldürmedik mi birbirimizin çocuk kalan yanlarını? Üstelik sadece birbirimizi değil, bir çok değeri, bir çok başka canlıyı, doğayı, inancı, ruhu öldürdük. Katil kim? Kimin elleri daha temiz? Yapay sevgi gösterileri, yapay inançlar, politik ya da toplumsal olaylarda bire bir haksızlığa karşı savunucuymuş gibi davranan ama bireysel yaşamında en yakınında ki insanları çekinmeden inciten, haksızlık yapabilen biz insanlar ne kadar samimiyiz? Anne çocuğun ruhunun ilk dokunduğu ruh değil mi, onun köklerinin salındığı derin rahmi. Bir ağacın dalları rüzgarda acıyla sallandıkça kökleri de o acıyı hissetmez mi? Ne yapıyoruz? Hepimiz birbirimizi yiyoruz, yalanlarla, aldatarak. Öldürüyoruz, ortadan ikiye bölüyoruz çünkü sadece ama sadece kendimizi seviyoruz, bir an ya da uzun bir vadede yaptığımız her şey yalnızca kendimizi beslemek için. Üste kalan acının cefasını anneler çekiyor. Bir de bunu düşünün, hayatınızda kime ne yaptınız? Kim size ne yaptı? Annenizin “iyi misin?” sorusuna cevap verdiğinizde bir an araya giren o sessizlik, annenizin gerçekten iyi olup olmadığınızı anlaması ve sizin acınızı yüklenmesi değil miydi? Birbirimize çektirdiğimiz cefa kadar annelerimize de aynı cefayı yaşattık. Oysa onlar hiç vazgeçmedi. Sadece bu kadarı bile insanın haddini aştığına işaret değil mi? Bütün bunların aksini yapabilir miydiniz? Hayır. O zaman ya ölün ya da annelerinizin acısını dindirin. Bizler her ne kadar sözde zikretsek bile birbirlerini koşulsuz sevebilen, bir başkasını herhangi bir çıkar ya da amaç yüzünden incitmekten, acı vermekten sakınan, bireyler olmayı çok kolay olmasına rağmen hiç başaramadık. Telafisi mümkün olmayan şeyleri düşünün. Bu kadar bencil olmayın, kendi hayatımızı, ailemizi, insanlığı, iyileştirebilmek için hepimizin yapması gereken tek şey koşulsuz sevgi. Bunun için kimliklerden, cinslerden ve karakteristik vasıflardan bile soyunmak, salt insanı hatta varlığı hatırlamak gerekiyor. Sert üslubum için üzgünüm, Anneler gününüz falan kutlu olmasın, bir kalbe ferahlık veremediğiniz, sahibi olduğunuz acıyı dindirmediğiniz sürece bir teselli sözcüğü vermek anlamsız. Kendimi bu söylemlerin dışında tutmuyorum, sizler de dışında kalmadan neresindesiniz kendinize itiraf edin. Bütün inançlardan, ideolojilerden, felsefeden, edebiyattan vazgeçin bir an ve sadece fıtratınızda (özde) ki insanla kendinizi sorgulayın. Hayırlı bir iş yapmak, bugün en çok annenizi sevindirmek istiyorsanız gerçekten, diğer her şeyi yeniden koşulsuz sevmeye başlayarak, çıkar için, olur olmadık meseleler için, taşıyamayacağınız yükler için bir başkalarını üzmekten, öldürmekten vazgeçin. Ölümün, bedensel anlamda tartışılır yanı yok, ama sadece bedensel ölümle son bulmuyor her şey.
