Ve bu acı da boşuna olacak.
Son vazgeçişle
yükselttim seni,
bulantısı üzerine her şeyin,
bir gün dünyadan yükseldiği gibi
bütün utançların ve kederin üzerine
ışıklı bir kabın.
Koparmaya çalıştım seni bu ruhun içinde
yazgısından her şeyin,
ona bir an dokunup tükenen.
Sen suskun izledin beni
sonsuz bir özveriydi benim için,
son armağanın gibi geldi bana.
Ve şimdi seni yitirdiğimde,
bu vazgeçiş de boşuna olacak.
Yaslı gözlerin bakacaklar hep bana
bakışları son bakışmış gibi.
Ölüyordu yürek,boğulup ağırlığıyla
aynadaki anısı gibi yitmiş bir kadının.
Cesare Pavese (1908 – 1950, Torino)
